روی سجـادۀ بی بی دو سـه پَـر آورده            تا نـسیـم از پَـر و بال تو خـبـر آورده

آسمان چشم به چشمان زمین دوخته است            این چه رازی است که از سینه به در آورده

صدف خاک به افلاک نشان داد شبی            جامه را چـاک زده دُر و گهـر آورده

رود خاموش نمی‌ماند از این پس هرگز            بـر لـبـش آه شب و ذکـر سحـر آورده

باز هم معرکه اکبر به خودش می‌بیـند            مـادری داغ دل و خـون جگـر آورده

از دعای سحر اوست که بعد از سی سال            آسـمـان را بـه سـر دسـت پـدر آورده

چه مبارک سفری بود که طـوفان بلا            از دل حـادثــه مــردان خـطــر آورده